2001 r.
Przed 2001 r. odnotowano pojedyncze inicjatywy wentylowania pacjentów w domu. Byli to pacjenci wentylowani inwazyjnie, a działania te były próbą rozwiązania problemu długotrwale wentylowanych pacjentów w oddziałach intensywnej terapii (Centrum Zdrowia Dziecka – 2000 r., dr Marek Migdał, prof. Tadeusz Szreter – 9 pacjentów, Klinika Neurologii CSK w Warszawie – dr Andrzej Opuchlik – 4 pacjentów, Łódzkie Hospicjum dla Dzieci – dr Piotr Stengert).
Badanie Eurovent z 2001 r. oceniające zakres wentylacji domowej w Europie odnotowało w Polsce 8 ośrodków zajmujących się wentylacją domową i około 40 pacjentów wentylowanych w domu (dane te były jednak niepełne, a prawdziwe liczby są nieznane). Pierwszym lekarzem, który na szerszą skalę zaczął wentylować pacjentów w sposób nieinwazyjny był dr med. Zbigniew Szkulmowski, który opierając się na doświadczeniach i kontaktach ze swojego pobytu we Francji, zorganizował w 2001 r. Zespół Domowego Leczenia Respiratorem w Regionalnym Zespole Opieki Paliatywnej w Bydgoszczy.
2002 r.
Na początku 2002 r. była to grupa ponad 20 pacjentów (z dystrofią mięśniową Duchenne’a, rdzeniowym zanikiem mięśni, skoliozami, stwardnieniem zanikowym bocznym). Pacjenci wentylowani w sposób nieinwazyjny (maska nosowa indywidualnie robiona na miarę, respiratory użyczone dzięki uprzejmości profesora D. Roberta z Francji). Systemowe rozwiązania organizacyjne wzorowane były na ośrodkach zachodnioeuropejskich (ALLP – Association Lyonnaise de la Logistique Posthospitaliere, największym francuskim ośrodkiem terapii oddechowej i pozaszpitalnej w Lyonie, kier. prof. Dominique Robert) i były podstawą przyjętych obecnie uregulowań prawnych Ministerstwa Zdrowia i NFZ.
W 2002 r. dr Zbigniew Szkulmowski był głównym organizatorem konferencji „Wentylacja Mechaniczna w Domu” (Bydgoszcz, 04.10.2002), gdzie po raz pierwszy polscy lekarze mieli okazję wysłuchać kolegów z Francji i dyskutować o powoli dostrzeganym problemie pacjentów z przewlekłą niewydolnością oddechową, którzy wymagają wspomagania oddychania respiratorem.
2003 r. - 2013 r.
W latach 2003-2013 powstały kolejne ośrodki zajmujące się terapią respiratorem w domu, w tym ośrodki ponadregionalne (aktualnie mamy w Polsce około 40 ośrodków, w tym 6 ponadregionalnych świadczących usługi medyczne w więcej niż jednym województwie, które mają pod swoją opieką 85% pacjentów). W większości są to instytucje prywatne i szpitale nieuniwersyteckie. Średnio na jeden ośrodek przypada 35 pacjentów, ale jeżeli chodzi o ośrodki największe, to jest to ok. 150 pacjentów na ośrodek. Największe polskie centra mają 300 – 400 pacjentów.
Związane jest to z postępującym wzrostem liczby pacjentów wentylowanych w domu. Wzrasta też liczba pacjentów wentylowanych nieinwazyjnie. Od kilku lat opieka długoterminowa nad pacjentem wentylowanym mechanicznie w domu jest finansowana przez NFZ. Wentylacja domowa inwazyjna i nieinwazyjna wpisana została do Rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu świadczeń pielęgnacyjnych i opiekuńczych w ramach opieki długoterminowej. Rozwojowi usług medycznych towarzyszył także rozwój naukowy. Powstała Sekcja Wentylacji Domowej Polskiego Towarzystwa Anestezjologii i Intensywnej Terapii (przewodniczący dr Andrzej Pytel).
W Katedrze i Klinice Anestezjologii i Intensywnej Terapii, Collegium Medicum UMK w Szpitalu Uniwersyteckim im. A. Jurasza w Bydgoszczy powstała pierwsza jednostka akademicka – Zakład Fizjopatologii Oddychania i Wentylacji Domowej (kier. Zakładu dr n. med. Z. Szkulmowski, kier. Kliniki prof. K. Kusza).
W 2011 zorganizowana została w Bydgoszczy Pierwsza Polska Konferencja Wentylacji Długoterminowej, która zgromadziła blisko 300 uczestników (lekarzy, pielęgniarek, fizjoterapeutów, a także opiekunów pacjentów), zajmujących się czynnie terapią wentylacyjną w domu pacjenta.
Według szacunkowych danych na 2011 rok w Polsce wentylowanych było około 1.400 pacjentów, 3,9 pacjenta / 100 tys. mieszkańców (wszystkie dane – Pierwsza Polska Konferencja Wentylacji Długoterminowej, Bydgoszcz, 13-15.10.2011 oraz XVII Międzynarodowy Zjazd Polskiego Towarzystwa Anestezjologii i IT, Gdańsk 21-24.09.2011). W zależności od ośrodka, ilość pacjentów wentylowanych inwazyjnie w stosunku do nieinwazyjnych wynosi 35-50% do 50-65%.
Większość pacjentów w Polsce to chorzy z chorobami neurologicznymi. Największą jednolitą grupą pacjentów są chorzy z SLA. Oprócz tego wentylowani są pacjenci z POChP (przewlekła obturacyjna choroba płuc), z zespołem hipowentylacji otyłych, kyphoskoliozami i innymi deformacjami klatki piersiowej, po urazach rdzenia kręgowego i ośrodkowego układu nerwowego, z wadami wrodzonymi, bezdechem pochodzenia centralnego.